Prince Reza Pahlavi

Prince Reza Pahlavi of Iran's comments at Global Creative Leadership Summit . NEW YORK, Sept. 25

Prince Reza Pahlavi of Iran will address the Global Creative Leadership Summit on September 25, 2009 in New York City on the recent election events in Iran and their potential impact on the greater Middle East.

Prince Reza Pahlavi of Iran is expected to open his comments by stating:
"After 30 years of economic decline, social upheaval, human rights violations, and international demonization, one can safely assert that the luster of the Islamic Revolution in Iran has vanished."
Joining a group of distinguished academics and leading scholars, Pahlavi is set to open his address by advising attendees:
"Iran's current leadership has lost any semblance of domestic legitimacy and international acceptability. And still, regional adventurism remains the regime's favorite escape route. By deflecting attention from troubles at home to stiffen the spine of their few die-hard fundamentalist supporters, the regime attempts to replace the legitimacy lost at home with the applause of radical Islamists abroad."
Commenting on the need for international attention Reza Pahlavi will further state:
"Solidarity from world leaders sustains the momentum that is needed in their {the Iranian people's} campaign for the establishment of freedom and democracy at home, and peace and stability in the region."
Noting the Islamist regime's intransigence Pahlavi will advise:
"Experience in the last several years have proven that the West's 'carrot and stick' approach has simply lacked the kind of leverage that is required for forcing a change of direction in the behavior of the Islamic Republic. However, in view of the recent internal weakening of the political structure in Iran, the imposition of a stricter sanctions regime would fare better if complemented by a robust policy of support for the human rights of the millions of Iranians who have so bravely fought their oppression."
Acknowledging the heroic struggle of the Iranian people Pahlavi will advise:
"It has always been my view that the regime's Achilles Heel is none other than the courageous people of Iran. It is about time that they were awarded the acknowledgement and support which they have deserved from the international community."
Finally acknowledging the pivotal and historical nature of this moment in history and the consequences of allowing the Islamic regime to continue to operate unchecked at home and in the region Pahlavi will close by stating:
"After 30 years of economic decline, social upheaval, human rights violations, and international demonization, one can safely assert that the luster of the Islamic Revolution in Iran has vanished. In its place there is now a window of opportunity for the kind of change we all seek. It is my hope that this opportunity should not be wasted."
Reza Pahlavi of Iran is a leader of the opposition with a 30 year track record of fighting the Islamic regime in Iran. He lives in exile with his wife Yasmine, an attorney, and their three daughters.The aim of the Global Creative Leadership Summit is to address the challenges and opportunities presented by globalization in the present and near term. Joining Pahlavi in analyzing the events in Iran and their potential impact on the greater Middle East will be: Master of Ceremonies - David A. Andelman.

FULL SPEECH : Global Creative Leadership Summit Speech, New York City, 25 September 2009 -- Share

Ladies and Gentlemen:
It is a pleasure for me to be amongst you today, and I am particularly grateful to Summit host Louise Blouin as well as Mr. Andelman and the other organizers of this important panel for allowing me to share some of my views with you. It is somewhat redundant for me to remind this highly informed and distinguished audience of the importance of the Middle East and of its present volatility, and the threat which this dangerous volatility – if unchecked – poses to international peace and security. You will all agree that gone are the days when crisis and violence in remote places could remain contained and isolated to their particular localities as we go along with our lives. We live in an interdependent world that has become increasingly interconnected, and I need hardly make this point to an audience here in New York City that we are no longer immune from the consequences of what happens in troubled faraway places.Today, I wish to focus on the role being played by the clerical regime currently ruling my homeland of Iran, which is without doubt one of the main sources of instability and violence in the region today.In my view, the dangerous threats posed by the adventurous fundamentalist regime in Tehran have reached new heights in the aftermath of the recent presidential election. Iran’s current leadership has lost any semblance of domestic legitimacy and international acceptability. And still, regional adventurism remains the regime’s favorite escape route. By deflecting attention from troubles at home to stiffen the spine of their few die-hard fundamentalist supporters, the regime attempts to replace the legitimacy lost at home with the applause of radical Islamists abroad.Today, most observers will no doubt agree with an assertion that I have been making for a very long time -- that most Iranians wish to change this fundamentalist political system that has robbed them of their rights, individual liberties and above all, their dignity. The question now is how the will of the majority is to be advanced against the ruthless determination of corrupt authoritarians? How can internal resistance be sustained in a regime that is ready to resort to any means in order to sustain their hated stranglehold over a defenseless population? Today, all Iranians across the political spectrum, both inside and outside the country, are fully motivated and committed to finding ways of emulating the achievements of other democratic movements. Iranians have closely studied the history of other democracies where people have successfully resisted and finally defeated seemingly invincible dictatorships such as the former Soviet Union and its Eastern European satellite states. No one expects this to be easy or without risk. Indeed, hard decisions are in store. The blanket suppression by the Islamic leadership has underlined the need for new coordination mechanisms outside and inside Iran and without the constant fear of arrest or harassment. This external and internal coordination advances the struggle of the Iranian people and are necessary catalysts to achieving their ultimate objective of freedom.It is important for me also to underline the support and understanding which the people of Iran must receive from the international community. Solidarity from world leaders sustains the momentum that is needed in their campaign for the establishment of freedom and democracy at home, and peace and stability in the region.There should no longer be any doubt that the Khamenei-Ahmadinejad tandem is bent on securing the survival of their bloodstained regime by causing regional mayhem, inventing foreign threats, and then pushing nuclear defense as a requirement of nationalism. Notwithstanding the pros and cons of a policy of engagement as advocated by President Obama, the prospects for any kind of a serious breakthrough in the forthcoming meeting of the ‘5+1’ planned for October 1st seem remote and unrealistic. To the Iranian leadership, President Obama’s offer of direct talks is not seen as a magnanimous gesture by a new and enlightened leadership for the sake of reducing tensions and resolving old disputes. To the clerics, his offer is a tacit acknowledgement of Iran’s unchallengeable power. The ruling establishment in Iran sees the opportunity of dialogue with the West as yet another sign of encouragement for consolidating its positions. Expectations on the part of those seeking some form of a compromise regarding key issues such as Iran’s nuclear file or its support for terrorist organizations in the Middle East are naïve. Prospects for any kind of a satisfactory resolution of Iran’s nuclear activities appear bleak, particularly in the wake of Ahmadinejad’s disputed re-election. Having shown the stern face of his government domestically and having accused the West of orchestrating the current turmoil in Iran, it is unrealistic to expect a more conciliatory attitude from his government. Under circumstances that hold little prospect for an acceptable diplomatic compromise, other options appear to be confined to the imposition of more sanctions watered down by Russia and China, or the threat of yet another unwanted and potentially catastrophic conflict in the Middle East.Experience in the last several years have proven that the West’s ‘carrot and stick’ approach has simply lacked the kind of leverage that is required for forcing a change of direction in the behavior of the Islamic Republic. However, in view of the recent internal weakening of the political structure in Iran, the imposition of a stricter sanctions regime would fare better if complemented by a robust policy of support for the human rights of the millions of Iranians who have so bravely fought their oppression. It has always been my view that the regime’s Achilles Heel is none other than the courageous people of Iran. It is about time that they were awarded the acknowledgement and support which they have deserved from the international community. Heartened by such support, popular pressure will build up to such proportions that even the regime will not be able to dismiss it as a foreign plot. It is only under such a build-up of internal pressure that the Islamic Republic of Iran will be forced to change its policy. After 30 years of economic decline, social upheaval, human rights violations, and international demonization, one can safely assert that the luster of the Islamic Revolution in Iran has vanished. In its place there is now a window of opportunity for the kind of change we all seek.
It is my hope that this opportunity should not be wasted.


Sept. 25, 2009, Reza Pahlavi and the Green Movement- NY


Bita - I got to interview Reza Pahlavi on our third day in NY, where we had flewn to in order to protest Ahmadinejad's stay in NY and talk at the UN. On Friday, around noon, as a group of us GREENs were in front of the NBC building in NY watching Reza Pahlavi's lecture, I got to get an interview while he was on his way out. The interview was necessary since some Pro Monarchy groups have been compeletly against the GREEN movement and as a journalist I needed to hear what Mr. Pahlavi himself had to say. To my surprise, he is very pro green and even wore the GREEN wristband my sister handed to him. This clip clears up a lot of issues that have caused rifts between our people outside Iran. Hope we all unite in solidarity with the people of Iran. Video by Bita

Part One :




Part two :




Reza Pahlavi Interview on MSNBC With Alex Witt , 25 Sept 2009
Source: www.youtube.com
Reza Pahlavi of Iran in an Interview on MSNBC With Alex Witt , 25 Sept 2009 , Discusses various topics about Iranian Government and Democracy in Iran

اول مهر ماه ۱۳۸۸به نام خداوند جان و خرد

هم میهنانم،

سال تحصیلی نوین در حالی آغاز می شود که ملت ایران سوگوار بهترین فرزندان اش است.

سوگوار نداها و سهراب ها، سوگوار ترانه ها و مهدی های اش، سوگوار دختران و پسران شیردل و خردمندی که با آنکه هنوز در آغاز راه آموزش بودند، اما تنها و تنها با ایستادن بی قید و شرط شان در برابر ستم و نادانی، تنها و تنها با نه گفتن شان به دیو خشم و آری گفتن شان به ایزد مهر، بزرگ ترین درس ها را، نهایت دانایی را، به ما، و به جهان، آموختند: آزادگی! پس به جاست که در آستانه ی این فصل یادگیری، هنر به یاد آوردن را از یاد نبریم و نام آن جاودانان سپند را، بزرگ بداریم: بر روان پاک یکایک شان، درود می فرستیم.

دانش آموزان، دانش جویان، فرهنگیان،ایران ما دوران های تاریکی بسیاری را از سرگذرانده است، دوران هایی که چون امروز، در یک اشغال فرهنگی و تمدنی تمام عیار به سر می برده است. در چنین دوران هایی بوده است که ابن مقفع های مان را در تنور خلیفه سوزانده اند، حلاج های مان را، تا که اسرار هویدا نکنند، به دار خشک اندیشی و پی ورزی آویخته اند، و سهروردی هامان را، در زندان های دروغ باوران، به قتل رسانده اند.

آری، بر ما، رنج دوران ها رفته است، با این حال اما، همواره ایستاده ایم، و به مرگ نه، و به زندگی، آری گفته ایم. آموزگاران، استادان، و پژوهشگران عزیزم، به خوبی آگاهم و می دانم که چگونه، بار غم نان بر دوش های شما سنگینی می کند، می دانم که شکستن قلم های تان را هنر می شمارند، می دانم که ولی فقیه بار دیگر دندان تیز کرده است تا قلب دانش را از سینه ی آبی این سرزمین برون کند و خرافه را جایگزین خردگرایی کند و فلسفه و دانش های انسانی را تا سطح علوم خفیه و اوراد غریبه پائین کشد، با این حال اما، فراموش نکنید که همه ی این ها، نعره های برامده از افسردگی دیوی رو به مرگ بیش نیست؛ هر روز که می گذرد، از حجم تاریکی کم، و بر بار روشنایی افزوده می شود.

عزیزانم، دبیرستان در فرهنگ ما، که دبستان و دانشگاه نیز برایندی از آن هستند، همواره جای آموزش راستی و نیکی و پرهیز از دروغ و بدی بوده است، نظام اهریمنی ولی فقیه اما، با پیروی از طبیعت وارونه و سنت راستی ستیزانه اش، کوشیده است که دروغ را جایگزین راستی، و بدی را جایگزین نیکی گرداند و از این طریق، سامانه ی ارزشی فرهنگ کهن ما را، دچار اختلال درونی و تناقض کند.

از این رو، روشن است که اول مهر ماه، که روز تجدید پیمان اهل دانش و فرهنگ با روشنایی و خرد است، برای متولیان تاریک منشی و نگون اندیشی، برای نگهبانان دشت های بی فرهنگی، کابوسی مرگ آور باشد.

کمر این نظام دوزخی، که از روز نخست برای کشتن دانش و شکستن اندیشه آمد، تا که در فقدان دانایی و آزادی، دولت ضحاک را برپا دارد و تاریکی و خشم را بر ایران ما چیره کند، در نهایت به دست خود اهل خرد، یعنی در دانشگاه است که شکسته خواهد شد.

هم میهنانم، نظام ولایت فقیهی که امروز بر سرزمین ما چیره شده است، برایند همه ی وارونه اندیشی ها و کژ کرداری های تاریخی ماست. این نظام نامقدس، همه آنچیزی را نمایندگی می کند، که با نخ جهل و با سوزن زور، به تاریخ ما کوک زده شده است؛ حکومت دینی، به عنوان وصله ی ناجور، وارونگی ایران و ایرانی ست، و امروز بر ما فرزندان راستین کوروش است، که به یاری خرد ِ روشنگر، کژی ها را راست کنیم، و وارونگی ها را، باز آراییم.

ایرانیان، ایران، گهواره ی خرد، سرزمین روشنگری و احترام به طبیعت، و بوم اندیشه های شاد است.

ایران همان سرزمینی ست که روزی در جندی شاهپورهای اش، پژوهشگرانی از چهار سوی جهان برای کسب دانش و داد و ستد بینش گرد هم می آمدند، ایران همان سرزمینی ست که روزی تیسفون اش پناهگاه بزرگ ترین فیلسوفان فراری اروپا بود، ایران همان سرزمینی ست که دانشمندان نیک اندیش اش نخستین دانشنامه ی جهان بشری را پایه گذاری کردند؛ هم میهنانم، به راستی که برای چنین سرزمینی که همواره مهمان دار دانش و میزبان گشاده دست دانشمندان بوده است، مایه ی شرم و سرافکندگی است که امروز در اش، در آستانه ی هزاره ای نوین، نه تنها اندیشیدن جرم باشد و جای اندیشه ورز در زندان، بلکه حتا نوادگان همان فیلسوفان فراری دیروز را نیز، بطور غیابی در دادگاه محکوم کنند و افکار شان را، به جوخه ی اعدام سپارند . به تیغ سپردن و تبر آجین کردن اندیشه و اندیشه ورز، این است

آن سنت ننگینی که خمینی پایه اش گذاشت، و امروز، خامنه ای، بر ژرفنای پلیدی های اش می افزاید. فرهنگیان،اشغال فرهنگی و تمدنی با خود مقاومت فرهنگی و تمدنی نیز می آورد. فردوسی ها و خیام ها، بیرونی ها و ابن راوندی های ما، قله های سنت مقاومت در برابر بیگانگان اند.

امروز این بر همه ی اهل فرهنگ است که سنت مقاومت را به فرزندان میهن بیاموزند و اجازه ندهند که ضحاکان زمان، بر سفره ی مغز جوانان این سرزمین کهن بنشینند. ترانه های خیام و سرودهای فردوسی پادزهر سم مهلکی اند که نظام ولایت فقیه و سنت تاریک اندیشانه ای که بر آن استوار است، به زور، در کام فرهنگ و تمدن ایرانزمین فروریخته اند؛ به آن آتشی که هیچ گاه در دل هیچ یک از ما نخواهد مرد ایمان داشته باشیم و مشعل خردی را که فردوسی ها و خیام ها در برابر تازش تاریک اندیشان نگه اش داشتند و نگذاشتند که خاموش شود، در چهارگوشه ی میهن، بالا بگیریم.

هم میهنانم، قفل هر دانشی را، با کلید زبان همان دانش باز می توان کرد و قفل هر تمدنی را، با کلید زبان همان تمدن. ایران ما، که در پیوندگاه همه ی فرهنگ ها و در نقطه ی وصل همه ی تمدن ها جای گرفته است، برای پائیدن و بر جای ماندن، همواره راهی نداشته است جز آموختن زبان همه ی تمدن ها، و در پر شکوه ترین دوران های اش نیز، نقش میانجی و مترجم بزرگ تمدنی ای را بازی کرده است، که دست تمدن های دیگر را در دست یکدیگر نهاده است. و اینگونه بوده است که جهان در ایران، همواره صلح تمدنی خود را جسته، و در بسیاری گاه ها نیز، یافته است. عزیزانم، اکنون صده هاست که این بازیگر بزرگ تاریخ تمدن، یعنی ایران ما، آنگونه که باید و شاید، دیگر به زبان تمدن خویش آشنا نیست. پرسش این است: در غیاب آشنایی با زبان تمدن خود، چگونه می توان تمدن های دیگر را به گونه ای بایسته فهمید، و مهم تر از آن، به درون یک گفتگوی تمدنی گام نهاد و از پس نقش میانجی گرانه و صلح آورانه ای که تاریخ بر دوش ما گذاشته است برآمد؟چگونه می توان پایه های تمدن اروپا، یعنی آتن و روم را فهمید، در حالی که پایه های تمدن خود، یعنی تیسفون و شوش را به خوبی درنیافته ایم؟ چگونه می توان تمدن سترگ چین و یا فرهنگ غنی هند را درک کرد، در حالی که هنوز از درک موزون تاریخ پر شکوه خود برنیامده ایم؟

راست این است که پیشفرض هر گفتگوی تمدنی، نخست، یک گفتگوی درونی با تمدن و فرهنگ خویش است.

تنها از گذر شناخت خود است که می توان به شناخت غیر برآمد. پس برای آنکه جهان را بشناسیم، نخست باید که ایران را بشناسیم.

دانش آموزان، دانشجویان، فرهنگیان،به باور من، ایران ما، به همان اندازه که نمی تواند و در طبیعت اش نیست که در را به روی تمدن ها و فرهنگ های دیگر بربندد، به همان سان نیز نمی تواند و در طبیعت اش نیست که ریزه خوار خوان فرهنگ ها و تمدن های دیگر باشد.

عزت نفس ملت کهن ما، چنین امری را برنمی تابد. پس بیائیم و در آغاز این فصل نوین، با یکدیگر پیمانی فرهنگی بندیم، دست در دست یکدیگر نهیم، و ایران مان را باری دیگر از ریشه، باز اش یابیم و باز اش آراییم و باز اش سازیم.

درخت، هر چه کهن سال تر، ریشه های اش تنومندتر، و در باغ پر گل تمدن ها، کدامین درخت کهن سال تر از درخت تمدن ایران ما؟ زبان های ایرانی را، زبان کوروش ها و داریوش ها، زبان جاماسب ها و بزرگ مهرها را به فرزندان ایرانزمین بازآموزیم و شرایطی را فراهم کنیم، که ایرانی، در هر کجا که هست، مفسر ایران، و صاحب امتیاز تمدن ایرانی باشد. دوام ما، به مثابه ی یک ملت فرهنگی، در این حق و امکان تفسیر نهفته است. هم میهنانم، ایران را، در ریشه های اش بجوییم و دوباره، نه با نگاهی رویه نگر، بلکه با چشمی مرکب و ژرف بین، کشف اش کنیم.

ما، به عنوان میراث داران یک تمدن مادر و زایا، می توانیم جهان مان را با همدلی و هم اندیشی و هم توانی، از تاریکی به در آوریم و به سوی روشنایی، تندرستی، و شادی برانیم.

اگرچه اینک روزهای سختی را پشت سر می گذاریم، اما شکی نداشته باشیم، که پیروزی با ماست.

خداوند نگهدار ایران باد

رضا پهلوی